Historia

Okres przed 1948 rokiem i rozpad na dwa kraje

Do 1905 roku na Półwyspie Koreańskim istniało Cesarstwo Koreańskie. Wtedy to, po zwycięstwie w wojnie rosyjsko-japońskiej, aneksji terytorium Korei dokonała Japonia. Po kapitulacji Japonii w 1945 roku Półwysep Koreański został podzielony przez Związek Radziecki i Stany Zjednoczone na dwie strefy wpływów, oddzielone granicą wzdłuż 38. równoleżnika. Z tego względu kluczową rolę w ustabilizowaniu sytuacji na północ od 38. równoleżnika odegrał właśnie Związek Radziecki.

Na południu władzę objął reżim proamerykańskiego Li Syng Mana, wspieranego przez ultraprawicowe bojówki antykomunistyczne. 20 lipca 1948 roku Li został wybrany przez tamtejsze Zgromadzenie Narodowe na prezydenta Korei Południowej. Politycy z północnej części kraju odmówili udziału w zorganizowanych przez ONZ wyborach z 1948 roku, mających wyłonić władze całej Korei. W 1948 na wyspie Czedżu wybuchło zbrojne powstanie komunistyczne.

Okres dyktatury wojskowej

W 1953 Korea Południowa zawarła z USA układ o wzajemnej obronie, na którego mocy na jej terytorium stacjonują wojska amerykańskie. Li Syng Man sprawował dyktatorską władzę w Korei Południowej do 26 kwietnia 1960, kiedy to zmuszony został do rezygnacji pod wpływem burzliwych wystąpień studenckich. 16 maja 1961, armia dokonała zamachu stanu, na czele nowych władz wojskowych stanął generał Park Chung-hee. W 1963 objął on stanowisko prezydenta i na następnych 16 lat wprowadził ścisłą dyktaturę wojskową, która limitowała prawa i wolności obywatelskie oraz żelazną ręką dławiła ruchy opozycyjne.

Autokratycznie rządzona Korea Południowa była jednym z najbliższych sojuszników USA w Azji. Od 1965 wojska południowokoreańskie walczyły po stronie USA w wojnie wietnamskiej. 26 października 1979, Park Chung-hee został zastrzelony przez szefa służb specjalnych; nowym prezydentem został Choi Kyu-ha. Dokonał on liberalizacji systemu, uwolnił więźniów politycznych oraz zapowiedział serię reform instytucjonalnych. Za prezydentury Choi Kyu-ha nasiliły się protesty społeczne zwłaszcza studenckie. W mieście Kwangju w 1980 wybuchło prawdziwe powstanie antyrządowe, które stłumiło wojsko. W ciągu 9 dniowych walk zginęło 200 osób, a ok. 1000 odniosło rany. Niepanujący nad sytuacją prezydent 16 sierpnia 1980 podał się do dymisji. Zastąpił go szef wywiadu wojskowego generał Chun Doo-hwan, który 27 sierpnia 1980 objął urząd prezydenta i sprawował władzę dyktatorską przez 7 lat. W czerwcu 1987, Chun Doo-hwan oznajmił, że sam wyznaczy następnego prezydenta. Decyzja ta wywołała lawinę protestów społecznych w całym kraju. W Seulu studenci toczyli regularne bitwy z policją. W obliczu masowych demonstracji społecznych prezydent zmienił zdanie, godząc się na przeprowadzenie wyborów prezydenckich. Wybory wygrał generał Roh Tae-woo. Nowy prezydent zainicjował proces pojednania narodowego. Udało mu się pozyskać do współpracy jednego z liderów opozycji Kim Young Sama. W 1990 partia rządowa i ugrupowanie Kim Young Sama połączyły się i utworzyły Partię Liberalno-Demokratyczną. Kim Jung Sam został kandydatem tej partii i zwyciężył w wyborach prezydenckich 18 grudnia 1992.

Współcześnie

W 1992 Korea Południowa nawiązała stosunki dyplomatyczne z ChRL. 18 grudnia 1997 w wyborach prezydenckich zwyciężył kandydat Narodowego Kongresu na rzecz Nowej Polityki – Kim Dae-jung. Ogłosił on pomoc materialną dla Korei Północnej i rozpoczął próby pojednania i nawiązania współpracy gospodarczej i politycznej. W 2000 doszło do spotkania północnokoreańskiego przywódcy Kim Dzong Ila i prezydenta Kim Dae-junga, które było odebrane jako zapowiedź zjednoczenia w przyszłości obu krajów. Tzw. słoneczna polityka była podstawą rządów jego i jego następcy Roh Moo-hyuna, po czym została zarzucona przez kolejnego prezydenta, konserwatystę Lee Myung-baka. Obecnie słoneczna polityka poddawana jest krytyce jako osłabiająca antykomunizm młodzieży południowokoreańskiej i podtrzymująca system komunistyczny w Północnej Korei oraz umożliwiająca funkcjonowanie tamtejszych programów zbrojeniowych.

Władze obu krajów bardzo poważnie podchodzą do kwestii zjednoczenia. Szereg rozmów na temat zjednoczenia obu państw koreańskich miało już miejsce, niestety żadna z nich nie przyniosła rozwiązania, głównie ze względu na różnice ideologiczne i polityczne. W świadomości Koreańczyków jednakże nie ginie myśl o kulturowej i narodowej bliskości obu państw, a wiele rodzin podzielonych jest sztuczną granicą. Należy zauważyć, że od czasu formalnego zakończenia wojny koreańskiej w 1953 obie Koree nie podpisały traktatu pokojowego, a więc oficjalnie są jeszcze w stanie wojny. Przeszkodą w ponownym zjednoczeniu może być także strach samych Koreańczyków przed potencjalnymi problemami jakie mogą z tego wyniknąć. Obie Koree rozwijają się niezależnie, toteż ich gospodarki znajdują się na różnym poziomie.