Język koreański

Język koreański – język używany na Półwyspie Koreańskim. Używany jest głównie w Korei Południowej oraz Północnej, a także w sąsiadującej z Koreą Północną chińskiej prefekturze autonomicznej Yanbian. Na świecie językiem tym posługuje się ok. 66 milionów ludzi, włączając w to duże skupiska w republikach dawnego Związku Radzieckiego, USA, Kanadzie, Brazylii i Japonii.

Oryginalny koreański system zapisu - hangul - jest alfabetem sylabicznym i fonetycznym. Coraz rzadziej spotyka się zapis znakami sinokoreańskimi hancha. Większość słów potocznie używanych w języku koreańskim jest pochodzenia koreańskiego, jednakże ponad 50% ogólnego słownictwa ma źródła w koreańskim sposobie odczytania znaków chińskich. Koreański jest językiem typu SOV.

Nazwy

W Korei Północnej Korea nazywa się "Chosŏn" (조선), a na język koreański mówi się "Chosŏnmal" (조선말) lub bardziej oficjalnie "Chosŏnŏ" (조선어).

Z kolei w Korei Południowej, Korea Południowa jest nazywana "Hanguk" (w hangul: 한국). Język koreański jest zwany "Hangugmal" (한국말), lub bardziej formalnie "Hangug-ǒ" (한국어). Czasami, potocznie mówi się na niego "Urimal" (우리말; "nasz język"). Standardowy język nauczany w szkołach nosi nazwę "Gug-ǒ" (국어; "język narodowy").

Korea była także nazywana "Chosŏn" ("Chōsen" w języku japońskim) podczas japońskiej okupacji Korei (1910-1945).

Klasyfikacja i języki spokrewnione

Koreański jest zazwyczaj klasyfikowany jako język nie należący do żadnej rodziny językowej (języki izolowane). Większość językoznawców południowokoreańskich, a także niektórzy europejscy i amerykańscy przypisują ten język do grupy mandżursko-tunguskiej w obrębie rodziny języków ałtajskich. Część lingwistów amerykańskich uznaje koreański za spokrewniony z japońskim.

W samej Korei możliwość związku pomiędzy językami koreańskim a japońskim jest raczej ignorowana. Częściowo dzieje się tak ze względu na historię obu krajów, częściowo ze względu na brak jednoznacznych dowodów pokrewieństwa. Związki z językami ałtajskimi są ostatnio także podważane.

Dialekty

W języku koreańskim wyróżnia się kilka dialektów. Standardowy język (Pyojuneo lub Pyojunmal) w Korei Południowej opiera się na dialekcie z okolic Seulu, w Korei Północnej - z okolic Pjongjangu. Dialekty te są bardzo podobne do siebie, jedynie używany na wyspie Czedżu wykazuje dużo różnic od pozostałych. Niektórzy naukowcy uważają ten dialekt za odrębny język. Jedną z największych różnic pomiędzy dialektami jest akcentowanie. Użytkownicy dialektu seulskiego w bardzo niewielkim stopniu używają akcentowania, w przeciwieństwie do osób posługujących się dialektem gyeongsang, który dzięki częstemu stosowaniu intonacji brzmi podobnie jak języki europejskie.

Poniżej znajduje się lista nazw tradycyjnych dialektów oraz miejsce ich występowania:

Standardowy dialekt	Miejsce występowania
dialekt seulski	Seul, Incheon, Gyeonggi (Korea Południowa); Kaesŏng (Korea Północna)
dialekt pjongjański	Pjongjang, region P'yŏngan, Chagang (Korea Północna)
Dialekty regionalne	Miejsce występowania
dialekt Chungcheong	Daejeon, region Chungcheong (Korea Południowa)
dialekt Gangwon (także: Kangwŏn, w odniesieniu do prowincji w Korei Północnej)	Gangwon (Korea Południowa) / Kangwŏn (Korea Północna)
dialekt Gyeongsang	Pusan, Daegu, Ulsan, region Gyeongsang (Korea Południowa)
Dialekt Hamgyŏng	Rasŏn, region Hamgyŏng, Ryanggang (Korea Północna)
dialekt Hwanghae	region Hwanghae (Korea Północna)
dialekt Jeju	Wyspa/prowincja Jeju (Korea Południowa)
dialekt Jeolla	Gwangju, region Jeolla (Korea Południowa)